Zabytkowa basztowa wieża szybowa Wojciech (do 1945 roku Wrangel) znajduje się w Wałbrzychu-Sobięcinie przy ulicy Sztygarskiej. Drążenie szybu Wrangel do głębokości 45 m rozpoczęto w latach 1846- 1850. Pierwotnie nad szybem wybudowano nadszybie w kształcie budowli mieszkalnej, w którym umieszczono parową maszynę wyciągową. W latach 1859/60 zespół wydobywczy Wrangel (Wojciech) poddano modernizacji, w miejsce starego budynku nadszybowego wzniesiono masywną murowaną wieżę wyciągową typu Malakow.
Wieża została posadowiona na rzucie prostokąta o bokach 15 ´ 12 m, jej wysokość wynosi 20 m, ceglane mury mają 1,2 m grubości. Budynek wykonany z surowej cegły formą nawiązuje do średniowiecznych wież obronnych. Elewacje wieży cechuje bogactwo detali architektonicznych, typowe dla stylu historyzmu w architekturze. W 1897 roku w związku z pogłębieniem szybu i koniecznością zainstalowania nowej maszyny wyciągowej, podniesiono mury wieży o 3 m i posadowiono na nich nowe koła kierujące, a wewnątrz wieży wmontowano stalowe krzesło szybowe. W odległości 22 m na wschód od szybu wybudowano budynek dla maszyny parowej. Jednokondygnacyjna, podpiwniczona murowana budowla halowa o wysokości 12 m usytuowana jest na rzucie prostokąta o bokach 21 ´ 13 m, wystrój architektoniczny budowli cechuje styl historyzmu. Pomiędzy wieżą basztową a maszynownią umieszczono łącznik, cechujący się podobnym wystrojem architektonicznym jak hala maszyny.
W 1973 roku zdemontowano parową maszynę wyciągową z 1899 roku i zezłomowano, co jest niepowetowaną stratą.
Wśród zabytków techniki górniczej, ocalałych przed rozbiórką, wieża basztowa Wojciech jest jedną z najstarszych w Europie wież typu Malakow. Wieża i budynek maszyny wyciągowej stanowią modelowe rozwiązanie dla II połowy XIX wieku i mimo dokonanych w ciągu 150 lat modernizacji, zachowały pierwotny wygląd i prezentują wybitne walory architektoniczne i historyczno-techniczne. Obydwie budowle zostały wpisane do rejestru zabytków pod numerami 819/Wł oraz 820/Wł i podlegają ochronie konserwatorskiej.